۱۳۸۸ مهر ۲۸, سه‌شنبه

با پخش موسیقی انتخابی در خانه، محبت را بازسازی کنیم



(مکالمه ای درباب موسیقی و محبت)

- ایرانی ها یتیمن
= آره از هر دو والدین و تو هر جای دنیا که باشن
- همه جا خشونت وجود داره ولی از صبح تا شب ما با خشونتی مضاعف روبرو هستیم
= فکر نمیکنی این خشونتها اونقدر وجودمون را فرسوده میکنن که حتی تو خونه هم نمیتونیم با محبت با دیگران ارتباط برقرار کنیم؟
- آره آدم خود به خود با دیگران فاصله پیدا میکنه و نمیفهمه برای چی؟! انگار با خودش یخ میزنه
= چه کسی میتونه این یخ ها را آب کنه وقتی که اونا هم خودشون یخ زده هستن؟
- حرف زدن راحت میتونه ولی هم با صدها سانسور مواجه ایم هم اینگونه صحبتها فضا میخواد و براحتی نمیشه پس فکر میکنم موسیقی میتونه اینکار را بکنه، هم فضا را درست میکنه و هم اینکه خودش بطور مستقیم دلها را به هم نزدیک میکنه
= منم فکر میکردم میشه ولی الان دیگه نمیشه، ما روزی نبود که صدای موسیقی از خونمون بیرون نیاد ولی الان دیگه نمیشه، بزرگترها که اصلاٌ حوصله هیچ نوع موسیقی ندارن و براشون عین سوهان میمونه و کوچیکترها هم که غرق این هیپ هاپها شدن و ااز بیشتر اونها حس محبت پیدا نمیشه کرد
- آره اکثر اونها برای رقصیدن خوبن نه برای همیشه گوش کردن
= البته موزیک از ماهواره و تلویزیون و رادیو پخش میشه ولی تو ایران ارتباط موسیقیایی خونواده و جامعه با تغییر عجیب سلیقه ها و سانسور های حکومتی و فرهنگی به شدت مختل شده
- تلویزیون خودمون را که ولش کن ولی موسیقی ماهواره هم که شکل نداره یک دفه اینطوری بلافاصله بعدش یه طور دیگه و بسیاریش بنا به سلیقه جوونهای ایران از همین هیپ هاپهاست، اصلاٌ میدونی که این نوع موسیقی ها تو همه جای دنیا طرفدار دارن ولی نه اینقدر که تو ایران جریان ساز شده ن؟
= مسابقه یورو ویژن امسال را دیدی؟ از بیست و یک آهنگ که به مسابقه رفت فقط یک آهنگ شاید اینطوری بود
- البته بیشترشون شاد بودن و مشکل بسیاری از موسیقی های ایرانی هم اینه که فقط نوستالژی و غم ندارن بلکه افسردگی آه و ناله دارن = آره یک دوست خارج نشین دارم میگه "مگه مریضید ازاینها میخونید و گوش میکنید؟" هر چی از ارزش موسیقی غم برای ایجاد محبت گفتم، گفت موسیقی که آدم را سرشار از محبت میکنه اینجا خیلی زیاده ولی دلیل نمیشه اینطوری باشه، حتی عربها و ترکها و هندیها را مثال زد
- میدونی به فرهنگ ما ایرانی ها هم ربط داره، ما غم پروریم و غم را دوست داریم برای همین هم یک موسیقی معمولی خارجی را اگه با احساس بخونیم اینطوری از کار در میاد
= ولی خیلی چیزها فرق کرده
- آره یک عده از ترس اینکه از اینطرف پشت بوم پایین نیفتن، اونقدر میرن عقب که از اون طرف پایین میفتن
= چه بایستی کرد؟
- من چهل سالمه و فکر میکردم که پدران و مادران ما با موسیقی زیاد الفت نداشتن برای همین هم خیلی با صدای موسیقی تو خونه که اگه ولمون میکردی 24 ساعته بود، نزدیکی ندارن ولی الان بسیاری از هم نسلها را که مثل خودم بودن، میبینم، شاید هفته ای یک بار هم خودشون موسیقی انتخاب و روشن نکنن مگه از تلویزیون و ماهواره و البته میگن ما تو ماشین گوش میکنیم ولی زیاد هم راست نمیگن مگه مجبور بشن
= میخوای بگی به پخش موسیقی های انتخابی ربط داره نه هر نوع پخش موسیقی؟
- آره بیشتر این مهمه که خودت موسیقیرا انتخاب کنی و پخش کنی و روی مودش بیفتید و با اون الفت پیدا کنید و حتی چند بار پشت سر هم گوشش کنید در صورتیکه رادیو و تلویزیون و ماهواره این امکان را به آدم نمیدن
= شاید اینطوری بشه سلیقه خونواده را به هم نزدیک کرد البته اگه وقت داشته باشن
- من یک ام پی تری پلیر با یک بلندگوی شارژی دارم که کیفیتش خوبه، وقتی تو هر میهمونی میرم و روشنش میکنم ذوق زده میشن، انگار یک امکان جدید به زندگی اضافه شده، البته خیلی طولانی پخش نمیکنم که خودمم بیرون میکنن و این بلندگو هم که عین نارنجکه تو سرم میندازن
= مگه خودشون امکان پخش موسیقی ندارن
- هم یادشون رفته هم حوصلش را ندارن و هم به حس بعضی افرادی که موسیقی گوش میکنن هم ربط داره و انگار میتونن این حس را منتقل کن
= چی؟
- بایستی با صدای موزیک و حس اون خیلی نزدیک باشی تا بتونی منتقلش کنی، وقتی یک کنسرت میری همه حس سالن به موسیقی ربطی نداره بلکه حس آدمهایی که به عشق اون موسیقی از دور و نزدیک به هم ملحق شده و لذت میبرن هم تو فضا تشدید میشه
= چقدر جالب گفتی! درکش میکنم
- پس بایستی تو خونواده و خونه دقایقی از روز صدای موسیقی انتخابی که همه را به هم نزدیک میکنه شنیده بشه، این امکان بسیار موثر در دسترس همه هست ولی چرا استفاده نمیکنن تا به هم نزدیک و نزدیکتر بشن و گرد خشونتهای این یتیم خونه و یتیم بودن و تنها بودن را بیرون بریزن؟
عکس با اضافه شدن نتها از Josef B Wirthlin

۱ نظر:

  1. I believe Iranian music is full of sorrow and misery and has a negative impact on psyche of people. But our culture seems to enjoy misery. The lullabies we sing to our children have a mournful sound. So, we were raised from infancy to get used to sadness and somehow this sadness is imbedded in us. Every year we cry for someone like Hossein that we consider to be “Mazloom” or victim rather than celebrating someone who has invented or discovered something and has freed us from ignorance and misery. It beats the hell out of me why we beat up our chests for those who died as victims a miserable death some 1300 years ago and remind ourselves of it and cry our eyes out. I wonder if we are really crying for them or for our own miserable existence?

    A good example of what a culture can do to its people is the story of Appalachians in the US who are for the most part Scots-Irish who started their migration from Europe in the 18th century. Their music is about misery and nothing else, and ever since they arrived at what is known as the US today, they have been living in poverty and misery despite the abundance of natural resources. Their music only talks about misery and the singers sometimes cry as they sing. They sing about the old country even though they have been here for more than 200 years. They are, economically and health wise, amongst the poorest in the nation. Why is it that these people have not succeeded as much as the rest of the country? This can probably be explained in the culture they adopted ever since they got here and their inflexibility to change it. I believe that is why they never got out of their misery, despite government’s much spending and effort to get them out of poverty.

    Now, let’s go back to where we started. I have never seen any nation sigh as much as Iranians. Pay attention in gatherings and see how many people sigh? Especially the older ones and how many are frowning instead of smiling? If we want to be happy, we should avoid listening to depressing music. Our music which is basically about betrayal and mistrust feeds off of our culture and in turn gives the same back to the culture and plays with our psyche. This has been going on for a long time and I hope some future generation would break this cycle of misery.

    We have created ample misery for ourselves as it is, adding sad music would make the situation worse. I think some Iranians look for misery so that they would sit in a corner and feel sorry for themselves as well as get attention from others. It seems that being a victim is part of our culture. But being a victim makes us weak and powerless and we should strive to be powerful. We have lost our energy and feel lazy. Happy music emits energy and elates us, on the other hand, sad music drains us. So, which one would you say is a better choice? I leave it up to you to decide.

    Having said all the above, I am not saying throw away any meaningful songs or music whether sad or not that we enjoy listening to, but all the rubbish that is mainly made in Tehrangeles that so and so left me and I want to die belongs to the garbage cans.

    Notice your parents next time and see how they seek attention. Most of them seek attention by being sick and sad. We need to get out of this as a nation and throw away words like victim, orphan, powerless, slave (masloom, yatim, beenava and asser) and replace them by winner, wholesome, powerful and free (barandeh, kamel, tavana and azad). Can you feel how much better these replacement words sound?

    So, go ahead and listen to some lively music and see how much better you feel!

    پاسخحذف